13 mei 2015- Remedios

Onze gastvrouw, een voormalige lerares, vraagt of we deze avond bonensoep willen.

"Vandaag zijn er opnieuw bonen te koop...".

Vandaag verkennen we het stadje. Een rustdag.

Ik zie een rusthuis voor bejaarden. Vraag of ik binnen mag. De aanwezige verpleegster 'no tiene bastante autorización para dárle permiso.."
Dan babbel ik maar met enkele ouderlingen door het vensterraam.
Het wordt een aangename en bijwijlen zelfs vrolijke ontmoeting. "Me siento bien aquí..".

la casa de los mayores- rustoord

Ze hebben een pensioen tussen de 200 en 300 pesos cubanos. (8-12€/ maand). Kost en inwoon 40 pesos per maand. 1,6€.
Er wonen hier 52 bejaarden, waarvan 13 vrouwen. Gescheiden van elkaar. Alleenstaanden of weduwnaars.
Ik zie de bedden bijna opeengepakt naast elkaar staan. Privacy=nada !!!.

"5 comidas por día. Pan y yougur. Televisor. Médico y enfermeras incluído..." knipoogt hij. Ondertussen komt zijn neef erbij. De conversatie wordt nog levendiger. Vroegere timmerlui. Nu al 5 jaar hier. "Qué le vaya bien. De Bélgica? Ah futbol. Lukaku, se llama, verdad?"

...voetbal blijkt andermaal een mundiale besmetting te zijn...

We ontmoeten nog heel wat andere mensen. Telkens een praatje. Opa met zijn 8 maand oude kleindochter.
Een oud vrouwtje, die verrast is dat ik Spaans spreek "no estás como los otros ingleses..."
Ik mag geen foto nemen. Haar haar zit niet goed. "Soy orgullosa" "Ik ben nog trots...".

Ik stap een oude villa binnen. Vervallen. Vroegere dokterswoning. In volle restauratie. Fier leidt men mij rond. Coloniale meubels. Kristal van Murano. Nog veel werk aan de winkel.

De dame die als cocinera (kokkin) in de lagere school werkt, en die met kennis van zaken 'el menú del día' aangaf.

We ontmoeten een oude man. Duidelijk een niet goed gerevalideerde hemiplegie. Hij maakt tandenstokers als bijverdienste. Hij heeft dorst. We kopen hem een blikje. Schouderkloppen, een brede tandenloze glimlach en 'Adiós..'.

Het centrum van Remedios ligt zowaar open. Een halve werf. "Remodilación". Volgende maand in juni 500 jaar oud. Dat moet worden gevierd. Alle hotels en teatro's rond het centrale plein worden onder handen genomen.

Het zal er prachtig uitzien. Maar hoe ze dat zullen realiseren in één maand tijd, kan alleen God, el Dios, maar weten........!!!

De hitte valt als een verlammend deken over ons. We willen iets fris drinken. In de schaduw. Een restaurant 'del gobierno' met wachtruimte en tuin.
Wachten tot er een tafel vrij komt. Wij willen enkel iets drinken in de tuin. 'Solamente si comiereis'. Nee, wij eten hier niet.
Geen verfrissing dus.

als je water kunt kopen...kopen !!

Een siësta in onze casa colonial. De hitte is ongenadig.

Ik werk mijn blog verder af. Ann houdt de echte siësta. ..

Rond 17 u is het weer menselijk om te wandelen.

We komen in de randbuurten terecht. Armoedig maar proper en immer vriendelijke mensen.
We maken een boeiend contact mee met een man in zijn rolstoel.
Beide benen verloren op zijn 8ste.
Zijn partner heeft een degeneratieve ziekte die haar motoriek aantast.
Hij laat ons fier zijn aangepast huis zien. Twee jaar werk. Hij heeft ook een hartprobleem. Was vroeger atleet.
Het is een zeer intense ontmoeting/ ervaring die ons absoluut niet onberoerd laat!

Vooraleer we terug in het centrum aankomen, vinden we nog een lokale bar.
'Allemaal hombres fuertes'.
Ze dragen Ann binnen.
We krijgen een tros minibananen en vallen blijkbaar 'in de smaak'.
Ik proef ook hun locale rum 'Don Canderon', een weinig smaakvolle rum, maar bijna pure alcool. 3 pesos cubanos. O,12 €.

En op de Plaza Mayor leren we nog Argentijnse toeristen kennen.

Ik loop nog eens de kerk binnen. Letterlijk een ontmoetingsplaats. Babbelende volwassenen. Spelende kinderen. Prachtig interieur.

En dan is het terug avond..

F 20265- 266- 267- 268- 270- 271- 272- 273- 275- 276- 277