We houden de kamer aan tot 12.00 u.
Ann is niet oké.
We blijven in de relatieve koelte van het hotel.
De drie zangeressen cum orkest blijven heupwiegend zingen en blèren.
Maar ik geloof dat hun repertoire nogal beperkt is.
Zeker als je een tearjerker van formaat 'Killing me softly..' drie keer moet verteren.
En dan wil ik nog zelfs geen woord verspelen aan een bloedstollend slechte versie van 'Yesterday"'.
En ik krijg het onderhand op mijn heupen om iedere keer die schrille dwarsfluit te moeten horen.
En iedere Cubaanse band lijkt wel in dat bedje ziek te zijn...
Dan maar een koffie in het andere neoklassieke monument: Hotel Inglaterra.
De zanger schreeuwt meer dan hij zingen kan.
Toen hij de traditionele 'geldophaling' deed, gaf ik uiteraard niks.
Toch zeker niet voor dat soort auditief oorsmeer.
"Nada..nada por la música ?"
Er moest blijkbaar een flink stuk worden omgereden, toen we naar de airport gingen.
Het verkeer zat redelijk vast en de verstikkende dieselwalmen vormden een mistig gordijn.
De airport is klein. Niet direct overzichtelijk weliswaar.
Het kwam tot een oplopende discussie. Ann vulde een klachtenbrief in.
Bovendien was de airco in het ganse luchthavengebouw al een tijdje uitgevallen.
Het was dus al heet, en de temperatuur liep nog verder op toen dezelfde discussie werd gevoerd met de Cubaanse douane.
Ann hield voet bij stuk, en haalde haar slag thuis.
Met haar eigen rolstoel tot aan het vliegtuig.
De Cubaanse hiërarchische douanestructuur ondermijnd !
Ik hield me voor alle zekerheid wat op de vlakte, zorgde voor de Spaanse 'verzoening', en wist als geen ander dat een discussie met Ann niet kan gewonnen worden. ......
F
Geen opmerkingen:
Een reactie posten